De ongebruikelijk heftige en diffamerende uitspraken van Ahmet Akgündüz, de rector van de Islamitische Universiteit Rotterdam (IUR) zijn niet de fratsen van een enkele door complottheorieën op hol gebrachte geest. Hier toont de lange arm van Ankara ons door een eigen geïnstitutionaliseerde spreekbuis zijn spierballen.
In een bericht aan zijn bijna 100.000 turkstalige facebook-vrienden adviseerde de rector van de IUR om bij de europese verkiezingen vooral op CDA-kandidaat Kaya Turan Koçak te stemmen, en bestempelde hij niet alleen PvdA-kandidaat Adnan Tekin maar ook Alaattin Erdal, eveneens CDA-kandidaat, als (turkse) landverraders. Het Algemeen Dagblad berichtte hierover.
Nu gebeurt het wel vaker dat iemand spontaan via de sociale media een net iets te heftig uitgevallen opmerking publiek maakt. Dat valt vaak snel goed te maken met excuses en het verwijderen of corrigeren van het bericht. Maar Akgündüz doet dit uitdrukkelijk niet. In zijn wereld kan iemand alleen een vaderlandslievende medestander of een landverrader zijn. Hij ziet het dan ook als zijn taak om het stemgedrag zijn ‘mede-landgenoten’ te beïnvloeden. Al uit de pleegzorg-affaire waarmee vorig jaar ook vanuit de IUR bewust turks-nationalistisch sentimenten werden aangewakkerd bleek zijn toewijding aan Erdogan’s anti-integratie politiek.
Met het diffameren van de ene CDA-kandidaat als verrader, en het presenteren van de ander als rechtgeaarde landgenoot, is de vijf maanden geleden openbaar geworden breuk tussen de Turkse AKP-regering en Fethullah Gülen nu ook in Nederland aangekomen. Gülen is de inspirator van een internationaal vertakte religieuze beweging die een decennium lang met Erdogan coöpereerde. De door Akgündüz verguisde Erdal behoort tot zijn sympathisanten. Erdal stelt dan ook dat de commentaren van Akgündüz niets met de Nederlandse politiek te maken hebben. Hij vindt het pijnlijk dat er zo wordt gepraat, maar het zal voor hem en zijn achterban vooral pijnlijk zijn dat de jarenlange steun uit Ankara is weg gevallen. Zo had het Turkse ministerie van buitenlandse zaken in 2003 in het geheim al zijn ambassades aangewezen om de activiteiten van aan Gülen verbonden instellingen in het buitenland actief te steunen. Dat kwam pas naar buiten toen die opdracht recentelijk officieel werd ingetrokken.
Ook in Nederland zijn organisaties als Hogiaf, Cosmicus en anderen, die lange tijd door én Turkije, én Nederland als modelclubs werden gepromoot, plotseling bij de turkse vertegenwoordigingen uit de gratie. De beweging zelf koesterde nog even de hoop dat de iets gematigdere president Abdullah Gül zich aan haar kant zou scharen, maar die koos pragmatisch eieren voor zijn geld. Hij houdt zich doorgaans wel wat meer op de vlakte, maar nam nooit duidelijk afstand van Erdogan’s polariserende uitspraken en politieke maatregelen. Gül, die bij voorgaande staatsbezoeken nog in aanwezigheid van genodigden uit het Gülen-netwerk met koningin Beatrix dineerde, en samen met Alexander en Maxima de door een Gülenvolger opgerichte weekend-academie in Amsterdam-West bezocht, ontving in maart jongstleden, terwijl hij voor de nucleaire top in Den Haag was, geen Gülen-aanhangers meer. Hij verwelkomde daarentegen IUR directeur Ahmet Akgünduz bijzonder hartelijk op de Turkse ambassade waar zij uitgebreid met elkaar spraken en geschenken uitwisselden. (zie foto hierboven, gepubliceerd door IUT)
Erdogan zal met zijn agressieve anti-integratie politiek in Europa gebruik blijven maken van alle netwerken die zich hem hier kritiekloos aanbieden, en hij en zijn aanhang zullen elke niet-medestander met turkse roots onder politici zwart blijven maken. De nederlandse politieke partijen nemen dit niet waar en hebben helaas amper door wat hier speelt. Zij laten zich bij hun kandidatenkeuze maar al te graag en veel te naïef lokken door potentiële voorkeurstemmen en zakelijke opties.
Vandaag spreekt Erdogan in Keulen waar de UETD, de organisatie waarin zijn europese aanhangers zijn verenigd, een enorme Arena heeft afgehuurd. Bussen vanuit alle omliggende landen zullen zijn fans daar gratis heen brengen. Hij zou zichzelf hier ten overstaan van bijna 20.000 vlaggen zwaaiende aanhangers nog wel eens kunnen overtreffen wat ophitserij, diffamatie en discriminatie betreft. Het mag en kan allemaal. In Europa is er het recht op meningsvrijheid en zolang de Duitse politie zich in staat ziet de veiligheid rond dit spanningsgeladen AKP-evenement waarbij ook tienduizenden tegenstanders zullen demonstreren, te garanderen, zal dit puur op Turkije gerichte verkiezingsspektakel doorgang vinden.
Dat de orthodoxe en omstreden Akgünduz namens het Turkse regime turkse nederlanders oproept om op Kaya Koçak (Kaya Turan Koçak) te stemmen, kan hem hier ook niemand verbieden. Wel zouden het CDA en andere partijen zich eens heel goed af moeten vragen of zij niet veel te naïef zijn wat hun politieke kandidaten met Turkse roots betreft. Het gedachtegoed van Akgündüz staat dermate ver van de CDA beginselen af dat dit wel eens grondiger zou mogen worden bekeken. De uitgesproken steun aan -en promotie van- Kocak door CDA oudgedienden is dan ook opmerkelijk. Onderstaande foto werd genomen tijdens een ontmoeting met de Turkse (!) pers.
Ruth Peetoom: “Het CDA is een partij die respect heeft voor elke geloofsovertuiging. We hebben twee kandidaten van Turkse afkomst en er één van Surinaamse afkomst. We waren zojuist in Eindhoven en komen van een vergadering. Ik was trots op het feit daar hoogopgeleide mensen met een hoofddoek van Turkse komaf te mogen zien. We willen in de toekomst meer mensen met een buitenlandse afkomst zien in ons partij. Dat Kaya Turan Koçak op nummer 6 staat op de CDA-kandidatenlijst op een verkiesbaar plek laat zien dat we hem volledig vertrouwen.” bron: www.turksemedia.nl
Ook de Rabo-bank mag zich wel eens achter de oren krabben. Koçak vervult hier al tien jaar de rol van ‘relatiemanager diversiteit’. Hetzelfde geldt voor de andere partijen, vooral voor VVD en PvdA. Niemand lijkt zich af te vragen waar al die duizenden voorkeurstemmen vandaan komen, en welke agenda de achterliggende clubs nastreven. En niemand schijnt aan Kaya Koçak te vragen waarom hij zich niet onmiddelijk van Akgündüz distantiëerde.
Van het feit dat zijn stemadvies bij bekend worden wel eens averechts zou kunnen uitpakken, en zijn favoriete kandidaat daarmee voor de nederlandse CDA-stemmer alleen maar door de mand kan vallen, lijkt Akgündüz zich in het geheel niet bewust. Dat toont aan hoe weinig moeite hij en consorten doen om ook maar iets van de nederlandse maatschappij te begrijpen.
Elise Steilberg
Toegevoegd op maandag 26 mei 2014: Naar het zich laat aanzien heeft Kaya Kocak, nummer 6 op de CDA-lijst, net geen zetel in het Europees parlement behaald.